Bilinmez bir zamanda görüşmek dileğiyle.

Selam 

Merak edenlere, arayıp soranlara, mesajları ile yüzümü gülümsetenlere, uzaklardan derdime ortak olanlara ve en önemlisi dualarını esirgemeyen tüm dostlara;

Annemin hasta olduğunu, zor ve üzücü bir tedavi sürecinden geçtiğimizi biliyorsunuz. Kasım ayında (şu) yazımda bahsettiğim zorlu bir hastane sürecinden geçmiştik. Mart ayında beyin tümörü maalesef tekrar nüksetti. Bu aşamada doktorlarımız ve biz çok zor bir karar vermek zorunda kaldık. Annemin hastalığı maalesef artık tedavi edilemeyecek kadar ilerledi. Doktorlarımız önce ameliyat edilemez dediler. Bizim isteğimizle hayati organları etkileyen tümörün bir kısmını almaya karar verdiler. 19 nisanda ameliyat yapıldı, annem 3 gün yoğun bakımda kaldı. Sonrası mı? Sonrası derseniz eğer annem şimdi ameliyat öncesine göre biraz daha iyi. Evde nekahat sürecindeyiz şimdi. 

Maalesef bu hastalığın bir tedavisi yok. Var aslında ama annemin durumunda artık son aşamadayız. Bu yüzden bir kez daha ameliyat olma şansımız yok. Bu sondu. Bundan sonra her şey güzel Allah'ıma kaldı. Gözümün nuruyla ne kadar zamanımız var kimse bilemez. Tek bildiğimiz her günün bizim için paha biçilemez olduğu. Her gün gözünün içine bakıyoruz, bizimle olduğu her gün için rabbime şükrediyoruz. Bize kazandırdıkları her gün için İstanbul Eğitim Araştırma Hastanesi Beyin Cerrahisi servisinde görevli tüm doktorlara sonsuz minnet duyuyoruz. Ameliyatımızın sorunsuz klinikte kabulünü sağlayan Opr.Dr.Feridun Kubilay, acilde olduğumuz dönemden taburcu olduğumuz ana kadar yakın ilgi alakasını eksik etmeyen sayın Dr. Nuriye Güzin Özdemir'e buradan bir kez daha teşekkür ediyorum. 

Ve özellikle teşekkür etmem gereken biri daha var. Annemin hastalığının ilk teşhis edildiği 2011/Mart ayından bu zamana kadar hastanede bulunduğumuz dönemde her zaman ilgili ve dikkatli davranışlarıyla zor zamanlarımızı kolaylaştıran sayın Dr.Görkem Bitirak'a sonsuz teşekkürler. Bu yazıyı okur mu bilemem ama sayesinde hastanede geçirdiğim zor zamanlarda kendisinden çok destek gördüm. Özellikle birşey yaptığından değil, görevini yapıyordu ama bazen insanın tek ihtiyacı gülen bir güz, güvenilir birkaç kelime söyleyen biri oluyor. Çoğu zaman sadece orada olduğunu bilmek bile yeterli oluyordu. Yani demek istediğim eğer birgün burayı okursa kendisine ne kadar minnettar olduğumu bilmesini isterim. Bir insanın hayatta gelebileceği en güzel yerlerden birisinde bizim için; dualarımızda...

Blogumu bir daha ne zaman güncellerim bilmiyorum. Belki de bir daha yazmam. Bilemiyorum.  

Size tek diyeceğim sevdiklerinizin değerini bilin. Hele ki anneniz. Bambaşkadır anne. Ciğeri ayrı yakar. Kavurur. Kül eder. Hayatta hiç birşeyin garantisi yok. Keşkeler olmasın hayatınızda. Elinizden geleni yapın sevdiklerinizle mutlu olmak için. 

Bilinmez bir zamanda görüşmek dileğiyle.

Hoşçakalın.